No! Jean Paul Satre – No!
(၁) The Other is Hell. လို႔ ယန္းေပါလ္ဆက္ႀကီး ေျပာခဲ့တယ္။ အဲ့စကား ၾကားၿပီးကတည္းက ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ တိုင္းမွာ တိမ္ေတာင္ေတြဟာ နတ္ဘုရားေတြလို ၿပိဳၿပိဳက် လာေတာ့တာပဲ။ ေန႔အခါမွာ တိမ္ေတာင္ေတြလို၊ ညအခါမွာ ၾကယ္ေရာင္ေတြလို။
(၂) မနက္အေစာႀကီး ထဖို႔ကလည္း အပ်င္းထူတယ္။ က်ေနာ့အဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္စီးတဲ့ ဖိနပ္ေတာင္ ထိပ္ေတြ ေျပာင္ေအာင္ မတိုက္တတ္ဘူး မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္က အေဖ ဆူတယ္။ မိုးတြင္းအခ်ိန္ တစ္ခု။ မိုးကလည္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က်မွ အၿငိဳးနဲ႔။ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာတယ္။ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ၤ ီ၊ ပုဆိုး၊ အကုန္စိုရႊဲတယ္။ ေရလ်ံလို႔ ဗြက္ေပါက္ေနတဲ့ လမ္းမွာ ေလ်ာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္း ပုဆိုးကို မ-မဘဲ ေလ်ာက္တယ္။ ဘာျဖစ္လဲ ပုဆိုးက စိုေနၿပီးသားပဲ။ မ-မလည္း စို၊ မ-လည္း စိုမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေဖက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။
ဒီေနာက္ေတာ့ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ က်ေနာ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေအအိဟိရဲ႕ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ ငါးေျခာက္ျပားကို လွီးရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဖို႔ အျပင္အဆင္ေတြ ျဖည့္ရတယ္။ ငါး ျဖတ္ခ်ိန္မွာ ဓား မကိုင္တတ္တဲ့ က်ေနာ္ ကိုင္တတ္သလို ကိုင္ရတာပဲ။ ဘယ္လို ျဖတ္ျဖတ္ ျပတ္ဖို႔ အဓိက မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အဘိုးက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။ ေခါက္ဆြဲအတြက္ ျပင္ရင္ ခိခ်ပ္ပု* ေတြ၊ ရာဆိုင္း**ေတြ ထည့္ရတယ္။ ဘယ္လို ျပင္ျပင္ ဒီဟာ စံုရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဘိုးက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။ အလုပ္ေတြ ၿပီးသြားေတာ့ ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲေနတတ္တဲ့ အဘိုးကလည္း သူပဲ။ အသက္ကလည္း ၆၇၊ ၆၈ ။ သနားစိတ္နဲ႔ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ႏွိပ္ႏွိပ္ေပးျဖစ္တယ္။ မင္းက ဘာမွလည္း မမွတ္မိဘူးလို႔ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ စေနာက္တတ္တာလည္း သူပဲ။
အိမ္။ တံခါးဂ်က္ကို ဖြင့္၊ အိမ္ထဲ ေျခတစ္လွမ္း ၀င္လိုက္တာနဲ႔ တဒအိမ* မဆံုးခင္ ထမင္းအိုးေလး တည္လိုက္ပါဦး၊ ၾကက္ဥကေလး ေၾကာ္လိုက္ပါဦး၊ အိမ္ကေလး ရွင္းထားပါဦး လို႔ တီတီတာတာ ပလီပလာေလး ကပ္ခၽြဲသူ၊ တစ္ဆက္တည္း စက္ရာေဆာင္နန္းမွာ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ။ သူ႕ကို ေတြ႕ရပါခ်ိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အစား မ်ားသြားလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ အအိပ္လြန္သြားလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေရးမွ အိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေအးလြန္းလို႔ .. စတဲ့။ “လို႔” ေပါင္းမ်ားစြာ ကမၺည္းတပ္ရင္း ႏွိပ္နယ္ေပးဖို႔ မ်က္ေစာင္းအလွထိုးသူ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ဟာသူပဲ ထမင္းထတည္၊ သူ႔ဟာသူပဲ ဟင္းထခ်က္၊ သူ႔ဟာသူပဲ အိမ္ထရွင္း၊ ဒီလိုပဲ မ်က္ေစာင္းတစ္တင္းတင္းနဲ႔ စူပုတ္ပုတ္ ျပံဳးျပေနတတ္သူက က်ေနာ့ ခ်စ္ဇနီးပဲ။ ပသို႔ဆိုေစ သူလည္း ဆူတယ္။
(၃) ဒီလိုဆူသံေတြ ပူသံေတြၾကား သံေယာဇဥ္ဟာ စြန္ငယ္ကို လႊင့္တင္ေပးလိုက္တဲ့ ႀကိဳးမ်ွင္ေလးပဲ မဟုတ္လား။ ခ်ည္ေႏွာင္ေနေပမယ့္ အျမင့္ကို ေ၀့၀ဲ ပ်ံတက္သြားေစမယ္ မဟုတ္လား။ တြယ္ၿငိခ်ိတ္ဆက္ထားေပမယ့္ လြတ္လပ္ လြင့္ေမ်ာေနေစျပန္တယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ Other ဆိုတာ ႀကိဳး။ မခ်ည္တဲ့ ႀကိဳး၊ မျပည္တဲ့ ႀကိဳး။ အျခားသူကို ျဖတ္တဲ့ ႀကိဳး။ မိမိဘာသာ ျပတ္မယ့္ ႀကိဳး။ မိမိ ႀကိဳးမွာ မွန္စာ ပါမပါ ေ၀ခြဲမရတိုင္း “ယန္းေပါလ္ဆက္ႀကီးရယ္ ခင္ဗ်ား မွားခဲ့တယ္”။ တမလြန္က ယန္းေပါလ္ဆက္ႀကီးဟာ ေဆးတံ ခဲရင္း မိန္႔မိန္႔ႀကီး။
(၁) The Other is Hell. လို႔ ယန္းေပါလ္ဆက္ႀကီး ေျပာခဲ့တယ္။ အဲ့စကား ၾကားၿပီးကတည္းက ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ တိုင္းမွာ တိမ္ေတာင္ေတြဟာ နတ္ဘုရားေတြလို ၿပိဳၿပိဳက် လာေတာ့တာပဲ။ ေန႔အခါမွာ တိမ္ေတာင္ေတြလို၊ ညအခါမွာ ၾကယ္ေရာင္ေတြလို။
(၂) မနက္အေစာႀကီး ထဖို႔ကလည္း အပ်င္းထူတယ္။ က်ေနာ့အဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္စီးတဲ့ ဖိနပ္ေတာင္ ထိပ္ေတြ ေျပာင္ေအာင္ မတိုက္တတ္ဘူး မဟုတ္လား။ ငယ္ငယ္က အေဖ ဆူတယ္။ မိုးတြင္းအခ်ိန္ တစ္ခု။ မိုးကလည္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က်မွ အၿငိဳးနဲ႔။ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာတယ္။ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ၤ ီ၊ ပုဆိုး၊ အကုန္စိုရႊဲတယ္။ ေရလ်ံလို႔ ဗြက္ေပါက္ေနတဲ့ လမ္းမွာ ေလ်ာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္း ပုဆိုးကို မ-မဘဲ ေလ်ာက္တယ္။ ဘာျဖစ္လဲ ပုဆိုးက စိုေနၿပီးသားပဲ။ မ-မလည္း စို၊ မ-လည္း စိုမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေဖက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။
ဒီေနာက္ေတာ့ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ က်ေနာ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေအအိဟိရဲ႕ ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ ငါးေျခာက္ျပားကို လွီးရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဖို႔ အျပင္အဆင္ေတြ ျဖည့္ရတယ္။ ငါး ျဖတ္ခ်ိန္မွာ ဓား မကိုင္တတ္တဲ့ က်ေနာ္ ကိုင္တတ္သလို ကိုင္ရတာပဲ။ ဘယ္လို ျဖတ္ျဖတ္ ျပတ္ဖို႔ အဓိက မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အဘိုးက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။ ေခါက္ဆြဲအတြက္ ျပင္ရင္ ခိခ်ပ္ပု* ေတြ၊ ရာဆိုင္း**ေတြ ထည့္ရတယ္။ ဘယ္လို ျပင္ျပင္ ဒီဟာ စံုရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အဘိုးက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။ အလုပ္ေတြ ၿပီးသြားေတာ့ ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲေနတတ္တဲ့ အဘိုးကလည္း သူပဲ။ အသက္ကလည္း ၆၇၊ ၆၈ ။ သနားစိတ္နဲ႔ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ႏွိပ္ႏွိပ္ေပးျဖစ္တယ္။ မင္းက ဘာမွလည္း မမွတ္မိဘူးလို႔ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ စေနာက္တတ္တာလည္း သူပဲ။
အိမ္။ တံခါးဂ်က္ကို ဖြင့္၊ အိမ္ထဲ ေျခတစ္လွမ္း ၀င္လိုက္တာနဲ႔ တဒအိမ* မဆံုးခင္ ထမင္းအိုးေလး တည္လိုက္ပါဦး၊ ၾကက္ဥကေလး ေၾကာ္လိုက္ပါဦး၊ အိမ္ကေလး ရွင္းထားပါဦး လို႔ တီတီတာတာ ပလီပလာေလး ကပ္ခၽြဲသူ၊ တစ္ဆက္တည္း စက္ရာေဆာင္နန္းမွာ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ။ သူ႕ကို ေတြ႕ရပါခ်ိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အစား မ်ားသြားလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ အအိပ္လြန္သြားလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေရးမွ အိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေအးလြန္းလို႔ .. စတဲ့။ “လို႔” ေပါင္းမ်ားစြာ ကမၺည္းတပ္ရင္း ႏွိပ္နယ္ေပးဖို႔ မ်က္ေစာင္းအလွထိုးသူ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ဟာသူပဲ ထမင္းထတည္၊ သူ႔ဟာသူပဲ ဟင္းထခ်က္၊ သူ႔ဟာသူပဲ အိမ္ထရွင္း၊ ဒီလိုပဲ မ်က္ေစာင္းတစ္တင္းတင္းနဲ႔ စူပုတ္ပုတ္ ျပံဳးျပေနတတ္သူက က်ေနာ့ ခ်စ္ဇနီးပဲ။ ပသို႔ဆိုေစ သူလည္း ဆူတယ္။
(၃) ဒီလိုဆူသံေတြ ပူသံေတြၾကား သံေယာဇဥ္ဟာ စြန္ငယ္ကို လႊင့္တင္ေပးလိုက္တဲ့ ႀကိဳးမ်ွင္ေလးပဲ မဟုတ္လား။ ခ်ည္ေႏွာင္ေနေပမယ့္ အျမင့္ကို ေ၀့၀ဲ ပ်ံတက္သြားေစမယ္ မဟုတ္လား။ တြယ္ၿငိခ်ိတ္ဆက္ထားေပမယ့္ လြတ္လပ္ လြင့္ေမ်ာေနေစျပန္တယ္ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ Other ဆိုတာ ႀကိဳး။ မခ်ည္တဲ့ ႀကိဳး၊ မျပည္တဲ့ ႀကိဳး။ အျခားသူကို ျဖတ္တဲ့ ႀကိဳး။ မိမိဘာသာ ျပတ္မယ့္ ႀကိဳး။ မိမိ ႀကိဳးမွာ မွန္စာ ပါမပါ ေ၀ခြဲမရတိုင္း “ယန္းေပါလ္ဆက္ႀကီးရယ္ ခင္ဗ်ား မွားခဲ့တယ္”။ တမလြန္က ယန္းေပါလ္ဆက္ႀကီးဟာ ေဆးတံ ခဲရင္း မိန္႔မိန္႔ႀကီး။
source: ZAYYA
